3.31 Kailangan ko ba talagang magsimba sa Biyernes Santo?
Ang Biyernes Santo ay napakahalagang araw sa mga Kristiyano: ito ang araw na namatay si Hesus sa krus [> 1.28]. Sa pamamagitan ng pagkamatay at pagkabuhay na muli mula sa mga patay [> 1.26] sa ikatlong araw, ginawang posible ni Hesus na mamuhay tayo magpakailanman kasama ng Diyos sa langit [> 1.45]. Hanggang sa sandaling iyon, hindi ito posible [> 1.4]. Kaya't namatay si Hesus upang magbigay buhay sa atin!
Ang dahilan kung bakit tinawag natin ang Biyernes na 'mabuti' ay sa kadahilanang ipinamalas ni Hesus kung gaano niya tayo kamahal. Iyon ang dahilan kung bakit napakahalagang pumunta sa simbahan upang manalangin sa Daan ng Krus sa araw na ito, at lalo na upang manalangin kasama ng iba sa panahon ng liturhiya [> 3.24] ng Biyernes Santo, upang manatili kay Hesus, na handang isakripisyo ang kanyang buhay para sa atin.
What are the results of the sacrifice of Christ on the cross?
Jesus freely offered his life as an expiatory sacrifice, that is, he made reparation for our sins with the full obedience of his love unto death. This love “to the end” (John 13:1) of the Son of God reconciled all of humanity with the Father. The paschal sacrifice of Christ, therefore, redeems humanity in a way that is unique, perfect, and definitive; and it opens up for them communion with God. [CCCC 122]
Sa lahat ng bagay bakit sa krus pa tayo kinailangang tubusin ni Jesus?
Ang krus kung saan ang walang kasalanang si Jesus ay malupit na ipinapatay ay ang lugar ng labis na kahihiyan at pag-abanduna. Si Kristo na ating tagapagligtas ay pinili ang krus upang pasanin ang kasalanan ng sanlibutan at batahin ang pagdurusa ng mundo. Kaya Kanyang inuwi ang mundong ito sa Diyos sa pamamagitan ng Kanyang perpektong pag-ibig.
Wala nang mas hihigit pang ibang paraan na maipakita sa atin ng Diyos ang Kanyang pagmamahal kaysa sa payagan ang Kanyang sarili sa katauhan ng Kanyang anak na mapako sa krus. Noong sinaunang panahon, ang krus ang pinaka-kahiya-hiya at pinakamalupit na paraan ng pagpatay. Ang mga Romanong mamamayan ay hindi maaaring ipapapako sa krus, maging ano pa man ang kanilang kasalanan. Sa pamamagitan nito ay pinasok ng Diyos ang pinakamalalim na paghihirap ng sangkatauhan. Simula noon ay walang sinuman ang makapagsasabing, “Hindi alam ng Diyos kung ano ang aking paghihirap.” [Youcat 101]
Bakit kinakailangan din nating tanggapin ang mga paghihirap sa ating buhay, “pasanin natin ang krus” at sa gayon sundan si Jesus?
Hindi dapat hanapin ng mga Kristiyano ang paghihirap, ngunit kung saan sila ang hinaharap ng hindi maiiwasang paghihirap, maaari itong maging makahulugan para sa kanila kapag pinag-isa nila ang kanilang paghihirap sa paghihirap ni Kristo: “Ito ang bokasyon ninyo; alalahanin na nagtiis si Kristo alang-alang sa inyo. Nagbigay Siya ng halimbawa sa inyo at dapat ninyong sundin ang Kanyang mga hakbang” (1 P 2:21).
Sinabi ni Jesus: “Kung may gustong sumunod sa Akin, itakwil ang kanyang sarili at kunin ang kanyang krus para sumunod sa Akin” (Mc 8:34). May atas ang mga Kristiyano na pagaanin ang paghihirap sa mundo. Gayunpaman, magpapatuloy ang paghihirap. Maaari nating tanggapin ang ating paghihirap nang may pananampalataya at makibahagi sa paghihirap ng iba. Sa ganitong paraan ang paghihirap ng tao ay magiging kaisa ng mapagtubos na pag-ibig ni Kristo at sa gayon ay bahagi ng banal na kapangyarihan na binabago ang mundo para sa kabutihan. [Youcat 102]
What is the “hell” into which Jesus descended?
This “hell” was different from the hell of the damned. It was the state of all those, righteous and evil, who died before Christ. With his soul united to his divine Person Jesus went down to the just in hell who were awaiting their Redeemer so they could enter at last into the vision of God. When he had conquered by his death both death and the devil “who has the power of death” (Hebrews 2:14), he freed the just who looked forward to the Redeemer and opened for them the gates of heaven. [CCCC 125]
Si Jesus ay namatay sa Krus at nakahiga sa libingan. Ang araw ng Biyernes Santo, na napuno ng kalungkutan ng tao at katahimikan sa relihiyon, ay nagsara sa katahimikan ng pagmumuni-muni at pagdarasal. Sa pag-uwi, tayo rin, tulad ng mga naroroon sa pag-aalay ni Hesus, "pinalo ang aming mga dibdib", na pinapaalala ang nangyari (cf. Lk 23: 48). Posible bang manatiling walang malasakit bago mamatay ang Diyos? Para sa atin, para sa ating kaligtasan siya ay naging tao at namatay sa Krus. [Pope Benedict XVI, Address on Good Friday, 21 Mar. 2008]
