4.6 Jak mam rozpoznać Wolę Bożą?

Modlitwa jest wzniesieniem duszy do Boga lub prośbą skierowaną do Niego o stosowne dobra, zgodnie z Jego wolą. Jest zawsze darem Boga, który przychodzi, aby spotkać się z człowiekiem. Modlitwa chrześcijańska jest relacją osobową i żywą dzieci Bożych z ich nieskończenie dobrym Ojcem, z Jego Synem Jezusem Chrystusem i z Duchem Świętym, który mieszka w ich sercach. [cckk 534]

Modlitwa to zwrócenie się sercem ku Bogu. Kiedy człowiek się modli, wchodzi w żywą relację z Bogiem. [2558-2565] Modlitwa to wielka brama do wiary. Kto się modli, nie żyje już więcej dzięki sobie, dla siebie i swoją własną siłą. Wie, że istnieje Bóg, do którego należy się zwracać. Człowiek modlący się coraz bardziej zawierza się Bogu. Już teraz szuka więzi z Tym, z którym pewnego dnia spotka się twarzą w twarz. Dlatego do życia chrześcijańskiego przynależy wysiłek codziennej modlitwy. Jednak nie można nauczyć się modlić, tak jak uczy się techniki. Choć dziwnie to zabrzmi: modlitwa jest darem, który otrzymujemy, gdy się modlimy. [youcat 469]

Są to: 1. W niedziele i święta nakazane uczestniczyć we Mszy Świętej. 2.Przynajmniej raz w roku przystąpić do sakramentu pokuty. 3. Przynajmniej raz w roku, w okresie wielkanocnym, przyjąć Komunię świętą. 4. Zachowywać nakazane posty i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych, a w okresie pokuty powstrzymywać się od udziału w zabawach. 5. Troszczyć się o potrzeby Kościoła. [CCKK 432]

Przykazania kościelne z ich minimalnymi wymaganiami przypominają, że nie jest się chrześcijaninem bez wypełniania wymogów w sferze etycznej, bez konkretnego uczestniczenia w sakramentalnym życiu Kościoła i bez solidaryzowania się z nim. Obowiązują każdego chrześcijanina-katolika. [youcat 346]

Musimy nad sobą pracować, żebyśmy mogli w sposób wolny, z radością i z łatwością czynić dobro. W pierwszym rzędzie pomaga w tym silna wiara w Boga, ale również to, że żyjemy cnotliwie, z Bożą pomocą wykształcamy w nas trwałe postawy, nie dajemy się ponieść nieuporządkowanym uczuciom i siły naszego umysłu i woli zawsze zdecydowanie ukierunkowujemy na dobro. [1804-1805, 1810-1811, 1834, 1839] Najważniejszymi cnotami są: roztropność, sprawiedliwość, męstwo i umiarkowanie. Nazywa się je cnotami kardynalnymi (łac. cardo – zawias, względnie cardinalis – ważny).Musimy nad sobą pracować, żebyśmy mogli w sposób wolny, z radością i z łatwością czynić dobro. W pierwszym rzędzie pomaga w tym silna wiara w Boga, ale również to, że żyjemy cnotliwie, z Bożą pomocą wykształcamy w nas trwałe postawy, nie dajemy się ponieść nieuporządkowanym uczuciom i siły naszego umysłu i woli zawsze zdecydowanie ukierunkowujemy na dobro. [1804-1805, 1810-1811, 1834, 1839] Najważniejszymi cnotami są: roztropność, sprawiedliwość, męstwo i umiarkowanie. Nazywa się je cnotami kardynalnymi (łac. cardo – zawias, względnie cardinalis – ważny).Musimy nad sobą pracować, żebyśmy mogli w sposób wolny, z radością i z łatwością czynić dobro. W pierwszym rzędzie pomaga w tym silna wiara w Boga, ale również to, że żyjemy cnotliwie, z Bożą pomocą wykształcamy w nas trwałe postawy, nie dajemy się ponieść nieuporządkowanym uczuciom i siły naszego umysłu i woli zawsze zdecydowanie ukierunkowujemy na dobro. [1804-1805, 1810-1811, 1834, 1839] Najważniejszymi cnotami są: roztropność, sprawiedliwość, męstwo i umiarkowanie. Nazywa się je cnotami kardynalnymi (łac. cardo – zawias, względnie cardinalis – ważny).Musimy nad sobą pracować, żebyśmy mogli w sposób wolny, z radością i z łatwością czynić dobro. W pierwszym rzędzie pomaga w tym silna wiara w Boga, ale również to, że żyjemy cnotliwie, z Bożą pomocą wykształcamy w nas trwałe postawy, nie dajemy się ponieść nieuporządkowanym uczuciom i siły naszego umysłu i woli zawsze zdecydowanie ukierunkowujemy na dobro. [1804-1805, 1810-1811, 1834, 1839] Najważniejszymi cnotami są: roztropność, sprawiedliwość, męstwo i umiarkowanie. Nazywa się je cnotami kardynalnymi (łac. cardo – zawias, względnie cardinalis – ważny).Musimy nad sobą pracować, żebyśmy mogli w sposób wolny, z radością i z łatwością czynić dobro. W pierwszym rzędzie pomaga w tym silna wiara w Boga, ale również to, że żyjemy cnotliwie, z Bożą pomocą wykształcamy w nas trwałe postawy, nie dajemy się ponieść nieuporządkowanym uczuciom i siły naszego umysłu i woli zawsze zdecydowanie ukierunkowujemy na dobro. [1804-1805, 1810-1811, 1834, 1839] Najważniejszymi cnotami są: roztropność, sprawiedliwość, męstwo i umiarkowanie. Nazywa się je cnotami kardynalnymi (łac. cardo – zawias, względnie cardinalis – ważny). [youcat 300]

Człowiek staje się roztropny, ucząc się odróżniać sprawy istotne od nieistotnych, stawiając sobie właściwe cele i wybierając najlepsze środki, aby je osiągnąć. [1806, 1835] Cnota roztropności steruje wszystkimi innymi cnotami; roztropność uzdalnia do poznania tego, co właściwe. Kto chciałby prowadzić dobre życie, musi przecież wiedzieć, czym jest „dobro” i znać jego wartość. Jak kupiec z ewangelicznej przypowieści: „gdy znalazł jedną niezwykle cenną perłę, sprzedał wszystko, co posiadał, i kupił ją” (Mt 13, 46). Dopiero mądry człowiek potrafi sprawiedliwie, odważnie i adekwatnie zaangażować się w czynienie dobra.[youcat 301]

Postępuje się sprawiedliwie, zważając na to, żeby Bogu i drugiemu oddać to, co mu się należy. [1807, 1836] Zasada sprawiedliwości brzmi: „każdemu to, co jego”. Dziecku niepełnosprawnemu stawia się inne wymagania niż szczególnie uzdolnionemu, za to obydwojgu należycie. Sprawiedliwość troszczy się o zachowanie równowagi i pragnie, żeby ludzie otrzymywali to, co im się należy. Również w stosunku do Boga powinniśmy postępować sprawiedliwie i oddać Mu to, co Jego: naszą miłość i cześć. [youcat 302]

Człowiek mężny wytrwale angażuje się w raz rozpoznane dobro, nawet jeśli w skrajnym przypadku musi za to oddać własne życie. [youcat 303]

Zachowywanie umiaru dlatego jest cnotą, ponieważ nieumiarkowanie we wszystkich dziedzinach okazuje się siłą destrukcyjną. [1809, 1838] Kto jest nieumiarkowany, pozwala się opanować swoim popędom, rani swoją pożądliwością innych i szkodzi samemu sobie. W Nowym Testamencie zamiast przymiotnika „umiarkowany” występują słowa, takie jak „trzeźwy” i „roztropny”. [youcat 304]

Również wiara, nadzieja i miłość są odpowiednimi, danymi przez Boga darami, które człowiek – poprzez współpracę z łaską Bożą – może rozwijać i przekształcać, aby otrzymać „życie w pełni” (J 10, 10). [youcat 306]

Wiara jest darem, dzięki któremu skłaniamy się ku Bogu, uznajemy Jego prawdę i osobowo wiążemy się z Nim. [1814-1816, 1842] Wiara jest stworzoną przez Boga drogą w prawdzie, którą jest sam Bóg. Ponieważ Jezus jest „drogą i prawdą, i życiem” (J 14, 6), ta wiara nie może być samą tylko postawą, uwierzeniem w coś. Z jednej strony wiara posiada jasne treści, które Kościół wyznaje w Credo (Wyznaniu wiary) i których ochrona jest jego zadaniem. Kto przyjmuje dar wiary, czyli chce wierzyć, ten wyznaje tę wiarę wiernie zachowaną na przestrzeni dziejow i w rozmaitych kulturach. Z drugiej strony w wierze chodzi o poufałą relację z Bogiem w sercu i umyśle, z zaangażowaniem całej sfery emocjonalnej. Wiara „wyraża się w miłości” (Ga 5, 6). Jeśli rzeczywiście ktoś wierzy Bogu miłości, nie pokazuje tego poprzez składanie zapewnień, lecz przez swoje czyny miłości. [youcat 307]

Nadzieja jest darem, dzięki któremu usilnie i wytrwale tęsknimy za tym, co jest celem naszego życia na ziemi: uwielbiać Boga i Mu służyć. Na tym polega nasze prawdziwe szczęście: znaleźć pełnię w Bogu, czyli tam, gdzie jest nasze wieczne mieszkanie. [1817-1821, 1843] Nadzieja to ufność w to, co Bóg obiecał nam w dziele stworzenia, przez proroków, a w szczególny sposób w Jezusie Chrystusie, nawet jeśli te obietnice jeszcze się nie spełniły. Bóg obdarza nas Duchem Świętym, żebyśmy potrafili cierpliwie oczekiwać na to, co nie przeminie. [youcat 308]

Miłość jest darem, dzięki któremu umiłowani wpierw przez Boga potrafimy się Mu poświęcić. Dzięki niej jednoczymy się z Nim i ze względu na Niego tak bez zastrzeżeń i serdecznie akceptujemy innych, jak samych siebie. [1822-1829, 1844] Jezus stawia miłość ponad wszelkie prawa, nie pozbawiając jej jednak mocy obowiązującej. Słusznie powie więc św. Augustyn: „Kochaj i rób, co chcesz”. Nie jest to jednak takie proste, jak się nam w pierwszej chwili wydaje. Miłość jest największą siłą, ożywiającą wszystkie inne dary i napełniającą je Bożym życiem. [youcat 309]