3.38 Dlaczego spowiadamy się u księdza, a nie bezpośrednio przed Bogiem?

Nowe życie w łasce, otrzymane na chrzcie, nie usuwa słabości natury ludzkiej ani jej skłonności do grzechu (to jest pożądliwości). Chrystus ustanowił ten sakrament w celu nawrócenia ochrzczonych, którzy oddalili się od Niego przez grzech. [KKKK 297]

Chrystus powierzył posługę pojednania swoim Apostołom, ich następcom – biskupom oraz prezbiterom, współpracownikom biskupów, którzy są znakiem i narzędziem miłosierdzia i sprawiedliwości Bożej. Wykonują oni władzę odpuszczania grzechów w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. [KKKK 307]

Sakrament pokuty nazywany jest także sakramentem pojednania, przebaczenia, nawrócenia lub spowiedzią. [Youcat 225]

Chrzest wyrywa nas wprawdzie z mocy grzechu i śmierci oraz obdarza nas nowym życiem dzieci Bożych, ale nie wyzwala z ludzkich słabości i skłonności do grzechu. Dlatego potrzebujemy wciąż na nowo jednać się z Bogiem. W tym celu mamy spowiedź. Niektórzy uważają, że spowiedź nie jest „nowoczesna”. Może być trudna i kosztuje na początku wiele trudu. Jedną z największych łask jest możność rozpoczęcia swojego życia od nowa – bez obciążeń, z czystą hipoteką, być przyjętym z miłością i obdarzonym nową siłą. Bóg jest miłosierny i niczego nie pragnie bardziej jak tylko, żebyśmy skorzystali z Jego miłosierdzia. Kto się wyspowiadał, otwiera nową, czystą kartę w księdze swojego życia. [Youcat 226]

Sam Jezus ustanowił sakrament pokuty, kiedy ukazał się apostołom w dniu Zmartwychwstania i polecił im: „Przyjmijcie Ducha Świętego. Tym, którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone; którym zatrzymacie, są zatrzymane” (J 20, 22a-23). W przypowieści o miłosiernym Ojcu Jezus najpiękniej wyraził to, co dzieje się w sakramencie pokuty: błądzimy, gubimy się, nie dajemy już rady. Jednak nasz Ojciec oczekuje na nas z wielką, nieskończoną tęsknotą. Przebacza nam grzechy, zawsze nas przyjmuje, gdy wracamy. Dla Jezusa przebaczanie grzechów było ważniejsze niż czynienie cudów. Widział w tym wielki znak nadejścia królestwa Bożego, w którym wszystkie rany zostają uleczone i wszystkie łzy otarte. Moc Ducha Świętego, którą Jezus odpuszczał grzechy, przekazał swoim apostołom. Padamy naszemu niebiańskiemu Ojcu w ramiona, gdy idziemy do kapłana i spowiadamy się. [Youcat 227]

Jedynie Bóg może przebaczać grzechy. Jezus mógł powiedzieć: „Synu! Twoje grzechy są odpuszczone” (Mk 2, 5) tylko dlatego, że jest Synem Bożym. Tylko dlatego, że Jezus upoważnił kapłanów, ci mogą w Jego imieniu odpuszczać grzechy. Ktoś powie: Ja załatwiam to bezpośrednio z Bogiem, nie potrzebuję do tego kapłana! Bóg chce jednak inaczej. Zna nas. Oszukujemy się, co do naszych grzechów, chętnie zamiatamy sprawy pod dywan. Dlatego Bóg chce, żebyśmy wypowiedzieli głośno nasze grzechy i wyznali je twarzą w twarz. Dlatego wyłącznie kapłanów dotyczy nakaz: „Tym, którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone; którym zatrzymacie, są zatrzymane” (J 20, 23). [Youcat 228]

Wszystkie grzechy śmiertelne, o których człowiek przypomni sobie w czasie dokładnego rachunku sumienia, a z których się jeszcze nie wyspowiadał, w normalnych okolicznościach mogą być odpuszczone jedynie w pojedynczej sakramentalnej spowiedzi. Na pewno istnieją zahamowania przed przystąpieniem do spowiedzi. Przezwyciężenie ich jest już pierwszym krokiem do wewnętrznego uzdrowienia. Pomocą może być uświadomienie sobie, że także papież musi zdobyć się na odwagę wyznania innemu kapłanowi – a tym samym Bogu – swoich błędów i słabości. Jedynie w skrajnych sytuacjach życiowych (np. wojna czy inne bezpośrednie zagrożenie życia) kapłan może udzielić rozgrzeszenia bez wcześniejszego osobistego wyznania grzechów (tzw. absolucja generalna). Należy jednak wyznać grzechy śmiertelne podczas osobistej spowiedzi przy najbliższej okazji. [Youcat 233]

Spowiedź jest wielkim darem uzdrowienia i głębszego zjednoczenia z Panem również wtedy, gdy w sensie ścisłym nie trzeba się spowiadać. Na spotkaniach młodzieży w Taizé, podczas Światowych Dni Młodzieży – wszędzie widzi się młodych ludzi, którzy jednają się z Bogiem. Chrześcijanie, którzy poważnie traktują naśladowanie Chrystusa, szukają radości, którą daje radykalny, nowy początek z Bogiem. Nawet święci regularnie przystępowali do spowiedzi, kiedy było to możliwe. Potrzebowali jej, aby wzrastać w pokorze i miłości oraz aby uzdrawiające światło Boże oświeciło wszystkie zakamarki ich duszy. [Youcat 235]

Nie, pod żadnym pozorem. Tajemnica spowiedzi jest absolutna. Gdyby któryś kapłan przekazał innym ludziom coś z tego, co usłyszał podczas spowiedzi, zostałby ekskomunikowany. Nie może nic powiedzieć ani zasugerować nawet policji. Kapłani traktują tajemnicę spowiedzi bardzo poważnie. Byli księża, którzy z tego powodu byli torturowani i mordowani. Dlatego bez żadnych oporów można mówić otwarcie i z pełną ufnością zwierzać się kapłanowi, którego w tym momencie jedynym zadaniem jest być całkowicie „uchem Boga”. [Youcat 238]